Kościół w Laskowicach wzniesiony został wkrótce po lokacji wsi, jako budowla drewniana. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1389 r. kiedy to wymienia się proboszcza Petera Sachse z Laskowic. Do czasów reformacji nie pojawiają się żadne informacje na temat kościoła. W 1534 r. protestantyzm zostaje oficjalnym wyznaniem w księstwie brzeskim. Także ówcześni właściciele wsi, Prittwitzowie, stają się wyznawcami nowej religii. W tym też roku protestanci obejmują świątynię w Laskowicach. Pierwszym pastorem w Laskowicach został Basilius Brictus. W czasie wojny 30-letniej kościół, wraz z częścią majątku i wsi został doszczętnie spalony. Nastąpiło to, być może, w 1637 r. Od tego czasu nabożeństwa odbywały się w domu parafialnym, stodole lub w lesie. W 1647 r. nastał nowy pastor. Baltasar Schröter, inicjator odbudowy świątyni, który wraz z baronem Wolfem Albrechtem v. Sauerma-Jeltsch i jego żoną, Marią z d. Prittwitz, doprowadził do wybudowania nowego kościoła w Laskowicach. Powstał on w 1654 r. a jego budowniczym był Michael Kalcher z Brzegu. Wieża została dobudowana w latach 1771/72, pierwotna stała obok kościoła. Opis kościoła mówi, ze była to prosta i skromna budowla fachwerkowa (co spowodowane było — prawdopodobnie ograniczeniami wobec protestantów, wprowadzonymi po wojnie 30-letniej), nakryta płaskim stropem, ołtarzem w części wsch. i emporami po obu stronach. Lewa empora stanowiła lożę kolatorską, nad nią uwidocznione były herby Wolfa Albrechta i Marii z inicjałami i datą 1660.

W 1718 r. odbyła się wielka renowacja, pierwsza od czasu jego powstania. Równocześnie Konrad Wenzel v. Sauerma ufundował nowe organy, dla których wzniesiono nową emporę muzyczną. W latach 1725, 1735, 1750 odbywały się prace dekoracyjne i remontowe przy organach, m.in. malowanie, zwiększenie ilości głosów (J. D. Foman, organmistrz z Wrocławia). Kolejne prace odbyły się w 1740 r. i obejmowały pokrycie gontem dachu, pokrycie i wyremontowanie wieży, założenie nowego ogrodzenia kościelnego: wykonawcą prac był mistrz ciesielski Winde z Jelcza. Nową wieżę kościelną wzniósł mistrz ciesielski Gottfried Poppe: prace obejmowały także rozebranie starej wieży, która mocno zniszczona, groziła zawaleniem oraz przedłużenie kościoła o 5 łokci. Koszt przebudowy wyniósł 830 talarów. Z biegiem czasu wieża musiała zostać obniżona, ponieważ zaczęła niebezpiecznie odchylać się od pionu. Przed budową wieży nastąpiło wyłożenie kościoła posadzką, otrzymał on również nową chrzcielnicę (1864). XIX w. zaznaczył się drobnymi remontami wnętrz i wzbogaceniem wyposażenia, które były możliwe dzięki ofiarności wiernych (wymalowanie wnętrza, 3 świeczniki wiszące, klasycystyczny ołtarz główny z obrazem). Wyposażenie kościelne zostało uzupełnione w 1907 r. amboną, która nawiązuje do późnobarokowego stylu prospektu organowego a w 1917 dwoma witrażami w prezbiterium, przedstawiającymi Lutra i Melanchtona.

Po II wojnie światowej kościół przeszedł w ręce parafii rzym.-kat. Budowla przetrwała do 1968 r. Jej bardzo zły stan był przyczyną całkowitej przebudowy, w wyniku której na wzór starego, wybudowano całkiem nowy kościół.

(źródło informacji: Ośrodek dokumentacji zabytków w Warszawie. Opracował: ALMA PHU Jacek Sawiński 23.11.98 r.)